Ethiopië

In de noordelijke hooglanden van Ethiopië ligt de stad Lalibela, die voor de 12e eeuw bekend stond als Roha. Hier zijn 11 gebouwen waarvan elk werd uitgehouwen uit één stuk ongebroken rots. Tegenwoordig is Lalibela een bedevaartsplaats geworden, aangezien deze gebouwen algemeen worden beschouwd als oude tempels of kerken. Volgens de Ethiopische traditie kwam het christendom voor het eerst naar het Aksum koninkrijk in de vierde eeuw na Christus toen een Griekssprekende missionaris genaamd Frumentius koning Ezana bekeerde. De Ethiopische traditie schrijft de constructie van het hele complex toe aan het bewind van koning Gebre Mesqel Lalibela (rond 1181-1221). De latere "Gadla Lalibela", een hagiografie (biografie van een heilige) van de koning, stelt dat hij deze gebouwen uit steen hakte met slechts de hulp van engelen.

Hoewel het erop lijkt dat ze inderdaad gedurende de 12de en 13e eeuw werden gebruikt, hoeft dit niet per se te betekenen dat ze rond deze tijd ook werkelijk gebouwd moeten zijn. Want als we goed kijken naar de bouwstijl, de terugkerende versieringen en de ongelooflijke precisie van deze gebouwen, zien we veel opvallende overeenkomsten tussen deze gebouwen en de grote verspreide stenen blokken van Puma Punku in de Boliviaanse Andes. Het lijkt alsof ze door dezelfde bouwers zijn gemaakt of dat ze in ieder geval met dezelfde knowhow zijn gebouwd, maar Puma Punku wordt echter als een stuk ouder beschouwd dan de gebouwen van Lalibela. Door de hoge precisie van de steensneden lijkt het, net als de blokken in Puma Punku, niet gemaakt te zijn met primitief gereedschap maar met geavanceerde technologie zoals het snijden met laser. Ook delen zowel de gebouwen van Lalibela als de stenen van Puma Punku hebben vergelijkbare motieven van gebeeldhouwde kruisen. (Zie het hoofdstuk over "Bolivia".)

Het gebouw dat bekend staat als de kerk van Sint-Joris (Biete Giyorgis - Letterlijk: "Huis van Joris"), dat de vorm heeft van een kruis (zie de afbeeldingen links en hierboven), trekt tegenwoordig nog steeds christelijke pelgrims en nieuwsgierige toeristen. Het is te begrijpen dat deze gebouwen als kerken of tempels worden gezien vanwege hun vorm en de huidige associatie van het kruis met het christendom. Echter, het gebruik van het kruis als christelijk symbool begon pas na de tijd van Constantijn, drie eeuwen na de geboorte van Christus. Dus de kruismotieven hebben blijkbaar helemaal niets met het christendom te maken. De kruismotieven in Puma Punku werden ook nooit in verband gebracht met het christendom.

De geschiedenis leert ons dat het kruissymbool op z'n minst al reeds eeuwen voor Christus werd gebruikt. De oude Assyrische zonneschijf of zonnekruis - afgebeeld als een puntige ster - was een afbeelding van de zon met zijn stralen, waarvan wordt aangenomen dat deze het symbool zou zijn van de zonnegod Sjamasj. Het Kassiete/Neo-Assyrische kruis leek meer op een Maltezer kruis. (Zie bijvoorbeeld de stèles van de Assyrische koningen Sjamsji-Adad V (824-811 v.Chr.) en Ashurnasirpal II (884-859 v.Chr.)) Dus de voorchristelijke afbeeldingen van kruisen stelden hoogstwaarschijnlijk de zon voor. Zou het misschien kunnen dat het kruis/de zon, het gekozen symbool was van de Zonen van de Wet van Eén, tevens bekend als de Zonen van het Licht?

Soortgelijke motieven van kruizen bij Puma Punku, gelegen in de Boliviaanse Andes.

Even terzijde; Het oorspronkelijke symbool voor het christendom was de vis (ichthus/ichthys). Het werd gebruikt als een geheim symbool voor de volgelingen van Jezus om ontmoetingsplaatsen en dergelijke te markeren. Een legende zegt dat als een christen een boog in het zand tekende en als de vreemdeling het ichthus-symbool voltooide door de boog te tekenen, hij zou weten dat ze allebei christenen waren en zich in goed gezelschap bevonden. De Griekse spelling van ichthys heeft ook een diepere betekenis; De letters vertegenwoordigen belangrijke christelijke woorden, waaronder Jezus, gezalfde, zoon en Verlosser. Het ichthus-symbool werd echter pas in de jaren 1970 populair als een moderne vertegenwoordiging van het christendom.

Net als bij Puma Punku, verklaarden de lezingen van de helderziende Dr. Douglas James Cottrell dat de kerken in Ethiopië veel, veel ouder zouden zijn dan momenteel wordt aangenomen. Ze zouden rond 13.000 v.Chr. zijn gebouwd, wat zo'n 3100 jaar voor de definitieve ondergang van Atlantis geweest zou zijn. Er leefde een grote gemeenschap en het klimaat was heel anders dan nu. Het was een handelsplaats en een een bloeiende plek voor mensen die ook uit aangrenzende regio's en zelfs uit het Middellandse Zeegebied kwamen. Het zou ook een opslagplaats van kennis zijn geweest, een leerplaats en een veilige of neutrale plaats waar mensen van de verschillende strijdende partijen elkaar konden ontmoeten: die van de Zonen van de Wet van Eén en die van de Zonen van Belial (ook bekend als de zonen van Belize door Cottrell). Af en toe waren er ook lezingen van verschillende beschavingen van de wereld.

Steen zou zijn gespleten en bewerkt met wat men 'laser' zou kunnen noemen - om een idee te krijgen - alhoewel het toch anders was. Grote stenen werden een beetje opgewarmd en met de "laser" glad gemaakt en in elkaar gepast door ze tegen elkaar te wrijven totdat ze nauw in elkaar konden sluiten. Deze bouwvorm werd zowel in Zuid-Amerika als in Afrika gebruikt, maar ook in andere delen van de wereld. (Bron: "Dr. Douglas James Cottrell: The Lalibela Temples of Ethiopia", door Rammsteinregeln.)

In de stad genaamd Axum (of Aksum), in de Tigray-regio van Ethiopië, zijn er verschillende velden waar torenhoge stèles waren opgetrokken, zoals de Obelisk van Axum. (Te zien op de afbeelding hier rechtsboven.) De grootste van deze stèles zou 33 meter hoog zijn als hij niet gebroken zou zijn. Het grootste deel van hun massa staat bovengronds maar worden gestabiliseerd door enorme ondergrondse tegengewichten. Zoals ook bij de "tempel"-gebouwen, zijn er bepaalde valse deuren die nabijgelegen verborgen ingangen aangaven die naar ondergrondse gangen leiden. Vaak wordt aangenomen dat de stèles grafmarkeringen zijn en dat er graven zouden zijn geweest in de gangen onder de grond.

Als we de versieringen van de ramen van de gebouwen in Lalibela en de stèles in Axum nauwkeurig bekijken zien we een ander veel voorkomend symbool, meestal geplaatst in een rij boven een andere rij kruisen, en dat is een symbool in de vorm van een halve maan. Het is te zien in zowel de gebogen ramen van Lalibela (zoals op de afbeelding links) als de toppen van de stèles van Axum.

Veel gebouwen in Lalibela vertonen zowel het kruis als het symbool van de maansikkel. In de Dode Zeerollen worden de Zonen van de Wet van Eén de Zonen van het Licht genoemd, en de Zonen van Belial de Zonen van de Duisternis - met Belial als hun leider. Als de zon/het kruis - dat het licht vertegenwoordigde - het symbool was van de Zonen van de Wet van Eén, en gezien het feit dat dit gebied een neutrale plaats zou zijn geweest voor de strijdende partijen, zou het logisch zijn dat de wassende maan - dat de duisternis vertegenwoordigde - misschien wel het symbool was van de andere factie: die van de Zonen van Belial.

Axum is ook de plaats waar de Ark van het Verbond een lange tijd in het geheim zou zijn bewaard, in de kerk van Onze-Lieve-Vrouw Maria van Sion, voordat deze naar andere locaties werd overgeplaatst. (Zie het hoofdstuk: "De Ark van het Verbond".)

Gebaseerd op de informatie uit het gechannelde boek: "A Dweller on Two Planets" (1894), klinkt de naam "Axum" alsof het zijn oorsprong zou kunnen hebben in de Atlantische taal, aangezien veel Atlantische namen en woorden specifiek de letter "x" zouden hebben bevat, terwijl deze tegenwoordig over het algemeen niet zo heel vaak meer wordt gebruikt.