Dr. Cedric Leonard legde uit in zijn boek:
"A Geological Study of the Mid-Atlantic Ridge" (1979), dat
als alle nu aanwezige continenten van de Aarde 200 miljoen jaren
geleden ooit onderdeel van één enkel groot continent waren geweest,
dat er nog genoeg ruimte over zou zijn voor nog een ander groot
continent in de noordelijke helft van de Atlantische Oceaan.
De
Mid-Atlantische Rug of Midden-Atlantische Rug is een grotendeels
onder water liggende bergketen in de Atlantische Oceaan dat zich van
noord tot zuid uitstrekt van zo'n 330 km van de noordpool tot het
eiland Bouvet dichtbij Antartica. De ontdekking dat de centrale kloof
op de rug seismisch actief is zou geleid hebben tot de theorie van
oceanische spreiding en de acceptatie van Alfred Wegeners' theorie
van continentendrift. Volgens de theorie zouden hier, simplistisch
gezegd, twee enorme tektonische platen uit elkaar zijn geschoven waar
in de rug zelf nieuwe oceanische korst wordt gevormd.
De
verschillende tektonische platen van de wereld
Als we onderwaterfoto's
(zoals te zien met Google Earth) van deze bergketen nauwkeurig
onderzoeken, dan zien we dat in het midden van de gehele bergketen
een enorme gekartelde "scheur" loopt. Dit soort "scheuren"
worden in feite breuklijnen genoemd en omlijnen in feite de grenzen
van een bepaalde tektonische plaat. We zien dat de breuklijn van
Mid-Atlantische Rug precies de locatie doorkruist waar Atlantis eens
gelegen zou moeten hebben. Dit zou verklaren waarom het continent
Atlantis meerdere malen te kampen zou hebben gehad met extreme
natuurrampen aangezien het immers in een kwetsbaar gebied lag. Zou
het kunnen dat Atlantis in de diepte van de oceaan verdween vanwege
de verschuiving van de tektonische platen?
De botsing van twee
tektonische platen zou ervoor kunnen zorgen dat bepaalde gedeeltes
van de aarde of zeebodem stijgen waar aan de uiterste zijde deze
juist dalen. Het is bekend dat het Himalaya-gebergte tot op de dag
van vandaag nog stijgt. (Bron: www.divediscover.whoi.edu)
Edgar Cayce voorspelde eens dat delen van Atlantis opnieuw zouden
stijgen, waarbij het eiland Poseidia één van de eersten zou zijn,
en dat we dit zouden kunnen verwachten in het jaar 1968 of 1969. (Zie
Edgar Cayce Reading 958-3.) Dit werd meestal zo geïnterpreteerd dat
delen van Atlantis boven water zouden komen te liggen, maar dat heeft
hij echter niet letterlijk zo gezegd.
Naast de zeespiegel is
namelijk ook de zeebodem in staat om te stijgen en te dalen, en
misschien dat in dit jaar er inderdaad een zeebodemsteiging had
plaatsgevonden aangezien de Bimini Road per vliegtuig ontdekt werd in
het jaar 1968.
De
"Bimini Road"
De "Bimini Road" (Biminiweg) is een 0,8
kilometer lange en rechtlijnige onderzeese rotsformatie voor de
kust van Noord-Bimini, welke bestaat uit kalkstenen rotsen of
steenblokken die min of meer rechthoekig zijn. Alhoewel deze stenen
kunstmatig gevormd lijken te zijn, en eens boven de zeespiegel
gelegen zou kunnen hebben, doen vele onderzoekers de Bimini Road af
als een volledig natuurlijke formatie. Natuurlijk zal iedere
formatie er vanzelfsprekend "natuurlijk" uit gaan zien
wanneer deze blootgesteld zou worden aan duizenden jaren van
watererosie en de begroeiing van zeewier. Het merkwaardige is echter
dat hier grote stenen gevonden zijn die boven op elkaar
gestapeld zijn en dat er gereedschapssporen zijn aangetroffen op een
tal van deze blokken waardoor het toch waarschijnlijk is dat mensen
hier ooit iets gebouwd zouden hebben. (Zie de documentaire:
Search for Edgar
Cayce's Atlantis op Youtube.)
Volgens Edgar Cayce zouden de oude verslagen, die de methodes zouden beschrijven voor de vervaardiging van het "Grote Kristal" of de "Vuursteen", in drie verschillende plaatsen op de wereld te vinden zijn, namelijk: 1) In de Yucatan en in de buurt van Bimini vlakbij de kust van Florida in Midden-Amerika, 2) in Atlantis bij de gezonken tempels van Poseidia (bij de Azoren) en 3) in Egypte. Het is ook vernoemenswaardig dat deze drie plaatsen op zo goed als gelijke afstand van elkaar liggen. (Zie Edgar Cayce Reading 440-5.)
In het verleden werd vaker beweerd dat men binnen de regio van de Bahama's gebouwen onder ze zee zou hebben aangetroffen. In het jaar 1968 zou een zekere Amerikaanse vliegtuigpiloot tijdens een vlucht over de Bahama's grote gebouwen onder water gezien hebben. Ook zou Dr. Ray Brown, volgens zijn eigen verhaal, een piramide hebben ontdekt in 1970, tijdens het duiken in het gebied van de Bahama's dat bekend was als de "Tong van de Oceaan", en waar hij tevens een grote kristallen bol zou hebben gevonden. Brown zou later herhaaldelijk terug zijn gekeerd maar het lukte hem echter niet om deze piramide terug te vinden. In het jaar 1977 zou men een piramide met een lengte van 198 meter (650 voet) hebben waargenomen, welke in een groene kleur oplichtte in het donkere zwarte water. Deze ontdekking werd gefotografeerd door de expeditie van Arl Marshall in de regio van Cay Sal.
Ook de expeditie van Tony Benik zou een reusachtige piramide hebben waargenomen. In het magazine "The Planetary Connections", Britse editie, nummer 6, Winter 1994/5, werd tevens een ontdekking van een piramide in het gebied tussen het eiland van Bimini en de Cay Sal Bank met behulp van sonartechnologie beschreven. Volgens de ontdekker Kapitein Don Henry zou deze piramide "drie honderd voet hoger zijn dan de Cheops Piramide" (De Grote Piramide in Egypte).
In de
maand juli van het jaar 2000
ontdekten diepzee
ingenieurs Paul Weinzweig en Paulina Zelitzky met behulp van
sonartechnologie grote megalitische bouwwerken (bouwwerken gebouwd
met enorme stenen) welke zich 704 meter (2310 voet)
onder water bevinden van de westkust van Cuba. (22
00'N, 85 00'W.) (Zie hier links een sonar-scan van mogelijke
ruïnes.) De stenen die men heeft bestudeerd zien er uit
alsof ze door mensen zijn uitgehakt en met precisie zijn opgesteld.
(Zie de afbeelding rechts-onder). De bouwwerken lijken onderdeel te
zijn van
een grote verzonken stad.
Volgens
de journalist Luis
Mariano Fernández was deze "stad" echter al tientallen jaren
eerder ontdekt door de Amerikaanse regering met behulp van
kernonderzeeërs. Gedurende de Cubacrisis
in de jaren zestig zou men de algemene toegang tot dit betreffende
gebied hebben ontzegd zodat het niet in Russische handen zou
vallen. Op 28 mei 2002 maakte National Geographic de
ontdekking van
deze onderwaterruïnes officieel bekend. De vraag is natuurlijk of
deze mogelijke ruïnes iets met Atlantis te maken zouden kunnen hebben.
(Bron van de
afbeeldingen: www.luismarianofernandez.com.)
Het
rasterpatroon bevind zich boven de vraagtekens
Gedurende het begin van het jaar 2009 werd door
luchtvaartkundig ingenieur Bernie Bamford een rasterpatroon ontdekt
in de buurt van de westkust van Marokko op de digitale wereldkaart
van Google. (Zie: 31
20'N, 24 19'W). Hierdoor onstond de speculatie dat dit mogelijk
te maken zou kunnen hebben met Atlantis, totdat een woordvoerder van
Google een paar dagen later uitlegde dat deze lijnen in feite de
paden zouden zijn die de boten zouden hebben afgelegd die informatie
voor de Google-kaarten zou hebben vergaart.
De volgende tekst
is vrij vertaald naar het Nederlands en afkomstig van
InformationWeek, van 20 februari 2009:
"Wat gebruikers zien is een
bijproduct ("artifact") van het proces van
gegevensverzameling", zei een woordvoerder van Google in een
verklaring per e-mail. Gegevens van bathymetrie (of zeebodem terrein)
zijn vaak verzameld door boten welke sonar gebruiken om metingen af
te nemen van de zeebodem. De lijnen weerspiegelen het pad van de boot
terwijl het gegevens verzameld. Het feit dat er open plekken tussen
elk van deze lijnen zijn is een teken van hoe weinig we echt weten
van de oceanen van de wereld."
"Het gebied
weerspiegeld een vermenging van bathymetrische gegevens van sonar- en
satelliethoogtemetingen, welke een gemiddelde geeft van de
oceaanbodemtopografie gebaseerd op golflengte. Het samenkomen van
deze twee gegevenssets, welke niet perfect op elkaar aansluiten, is
hetgeen wat er voor zorgt dat het op een straatraster lijkt.
Gelijksoortige rasterlijnen kunnen worden gevonden in andere delen
van de oceaan waar de zeebodem nog geheel in kaart moet worden
gebracht, zoals in de buurt van Hawaï."
Hoe dan ook, precies hetzelfde roosterpatroon was tevens zichtbaar op de afbeeldingsgegevens van het jaar 2010 en 2011. Zou men precies dezelfde fouten hebben gemaakt terwijl deze boten precies hetzelfde patroon volgden? Misschien dat men slechts de satellietbeelden in deze jaren vernieuwd heeft en dat men de sonargegevens heeft hergebruikt uit 2009. Volgens Google zouden de gegevens op de kaart van 2012 veel preciezer zijn en dat daarmee het volgens Google foutieve rasterpatroon gecorrigeerd zou worden.
Afbeelding uit
2011 van het rasterpatroon
(Klik de afbeelding om deze te
vergroten)
Afbeelding uit
2012 (met minder detail)
(Klik de afbeelding om deze te
vergroten)
In een artikel van Scripps News, dat gepubliceerd werd op 2
februari 2012, zouden volgens geofysicus (van Scripps) David Sandwell
de kaarten van de originele versie van "Google Ocean" nog
in een stadium van vroege ontwikkeling zijn welke duizenden blunders
zou bevatten ten opzichte van de origineel gearchiveerde scheepsdata.
Studenten van de UCSD zouden de vorige drie jaar de blunders hebben
gecorrigeerd en tevens alle gegevens van de multibeam echolood hebben
toegevoegd, waardoor de kaart van Google nu volgens Sandwell
overeenkomt met de kaart die gebruikt wordt in de
onderzoeksgemeenschap. Hij meende dat de bijgewerkte kaart van 2012
preciezere gegevens zou tonen wat het roosterachtige patroon dat in
de populaire verslaggeving verkeerd geïnterpreteerd werd als bewijs
voor de verloren stad van Atlantis in de buurt van de kust van
Noord-Afrika. (Bron: SCRIPPS
Institution of Oceanography.)
Alhoewel het veel minder
opvalt, is het rechthoekige rasterpatroon weldegelijk opnieuw te zien
op de afbeeldingsgegevens van het jaar 2012. In plaats van dat de
gegevens preciezer zouden zijn was het echter zo dat de
afbeeldingsgegevens uit het begin van dit jaar in dit gebied veel
minder details tonen vergeleken met die van 2009, 2010 en 2011. Het
is waarschijnlijk dat dit komt door de toegepaste
afbeeldingscompressie, dat er voor zorgt dat afbeeldingen sneller
geladen worden ten koste van een verlies in detail. Als we op dit
raster uitzoomen in Google Earth/Maps zien we zelfs dat het
rasterpatroon nu ook sterk differentiëert van de nabije omgeving,
wat eerder niet het geval was. Op verschillende plaatsen waar in de
vorige jaren nog details in de vorm van bijvoorbeeld bobbels te zien
waren op de zeebodem, zagen we op de kaart van 2012 niets anders dan
compleet lege lichtblauwe rechthoeken, wat erop kan duiden dat er
veel detail is uitgewist met als reden dat het toch maar - volgens de
woordvoerder van Google - om afbeeldingsfouten zou gaan, en snel
zouden worden verbeterd. Vandaag de dag is het patroon nog steeds
zichtbaar met Google Earth - al niet meer zo helder ls voorheen. Dus
als deze lijnen geen fouten zijn, wat zijn het dan wel?
Stel dat dit
inderdaad overblijfelen zouden zijn van een verzonken beschaving dan
zouden deze rechthoeken van dit rasterpatroon zeker geen stenen zijn
want gezien de schaal zouden sommigen van deze meer dan 12 km zijn
(50 keer de grootte van een stadsblok in de stad van New York). Hoe
dan ook, als het van heel dichtbij bekijkt dan lijkt iedere lijn te
bestaan uit vele verschillende blokken, mogelijkerwijs gebouwen. Maar
dan zouden deze gebouwen reusachtig moeten zijn, en de layout van de
stad zou extreem georganiseerd zijn in vrijwel rechte lijnen van vele
kilometers lang.
Een andere ontdekking werd gedaan gedurende de eerste helft van het jaar 2012, waar met name Amerikaanse en Franse wetenschappers in het gebied van de zogenaamde "Bermuda Driehoek" twee opmerkelijke doorschijnende piramides op de zeebodem waarvan elk groter zouden zijn dan de grootste piramides van Egypte. Vanwege de perfecte gladheid en de doorschijnende eigenschap denken deze wetenschappers nu dat deze piramides mogelijk van kristal of glas gemaakt zouden kunnen zijn. Volgens het onderzoek zouden er aan de bovenkant van de piramide twee grote gaten zijn waar er bij één gat water met zo'n hoge snelheid doorheen zou gaan dat het een reusachtige draaikolk (vortex) veroorzaakt. Mogelijk zou deze ontdekking het mysterie van de verdwenen schepen zou verklaren rond dit mysterieuze gebied als deze draaikolk onder bepaalde omstandigheden ooit een kracht zou hebben bereikt dat het zelfs schepen in de diepte zou kunnen sleuren.
In
het jaar 2013 werd nog een andere piramidevormige structuur werd
ontdekt in de buurt van de Bank De João de Castro, tussen de
eilanden Terceirra en São Miguel (deel van de Azores) met behulp van
dieptemetingen en het lijkt geen natuurlijke formatie. Volgens
onderzoekers zou het 8000 vierkante meter beslaan en zou 60 meter
hoog zijn - groter dan een voetbalstadium - en zou uitgelijnd zijn
met het noorden en het zuiden, net zoals de piramides van Gizeh. De
coördinaten van de locatie waren overgedragen aan Portugese
bevoegden voor nader onderzoek. (Bron: "Before
it's news" en de video: "Underwater
Pyramid Discovered in Azores" (Youtube)".)
